νημερτής

-ές (Α νημερτής και δωρ. τ. ναμερτής, -ές) νεοελλ. (το αρσ. πληθ. ως ουσ.) οι νημερτείς (ενν. σκώληκες)

ζωολ. οι νημερτίνοι

αρχ.

1. αυτός που δεν σφάλλει στα λόγια του, αυτός που λέει τα σωστά, αψευδής («ἀλλὰ τὰ μέν μοι ἔειπε γέρων ἅλιος νημερτής», Ομ. Οδ.)

2. (για λόγια ή για πράγματα) αληθινός, σωστός («εἰ δ', ἄγε μοι δμωαί, νημερτέα μυθήσασθε», Ομ. Ιλ.)

3. φρ. «νημερτὴς βουλή» — απόφαση η οποία αναπόφευκτα θα εκπληρωθεί Ομ. Οδ.)

4. (το ουδ. εν. ή πληθ. ως επίρρ.) νημερτές, νημερτέα

αληθινά, σωστά.

επίρρ...

νημερτέως (Α)

ιων. τ. με νημερτή τρόπο, αληθινά, σωστά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < στερ. πρόθημα νη-* + θ. (α)μερ- τού ἁμαρτάνω*. Η λ. ως νεοελλ. όρος είναι αντιδάνεια, πρβλ. αγγλ. nemertea < Νημερτής, όν. μιας Νηρηίδας].